Znaczna część środków w oazach podatkowych pochodzi z prania brudnych pieniędzy. Polega ono na tym, aby za pomocą różnych działań ukryć nielegalne pochodzenie uzyskanych pieniędzy, co umożliwia ich bezkarne włączenie do obrotu finansowego i gospodarczego. Przedmiotem „prania” jest pieniądz gotówkowy bądź pieniądz depozytowy (kredytowy) lub inne wartości majątkowe, pochodzące – bezpośrednio lub pośrednio – z występku lub przeznaczone na jego dokonanie. Wynika stąd, że mieszczą się tu również pieniądze, które są przeznaczone na finansowanie przygotowawczych czynności przestępczych.
Dotyczy to także wartości majątkowych, które przez wielokrotne procesy oczyszczania zatracają związek z przestępczym źródłem stając się w rezultacie obiektem inwestycji i przelewów dokonywanych w dobrej wierze. Celem czynności oczyszczających jest uzyskanie przez pieniądze, pochodzące z przestępstwa, formy niezbędnej dla legalnej użyteczności. Dla osiągnięcia tego celu pieniądze muszą być uwolnione od wszelkich śladów dotyczących ich pierwotnego pochodzenia lub transferu.
Włączenie systemu bankowego w proceder prania brudnych pieniędzy jest związane z kluczową pozycją banków w obrocie pieniężnym. Poza systemem bankowym nie istnieje żaden inny system, który byłby w stanie transformować i przelewać ogromne ilości pieniędzy. W procesie prania brudnych pieniędzy rozróżnia się dwa zasadnicze etapy. Pierwszy obejmuje wszelkie działania służące oczyszczaniu pieniędzy ze śladów wskazujących na ich przestępczy charakter lub pochodzenie i to w możliwie najkrótszym czasie.
Jest to osiągane dzięki takim operacjom jak wymiana brudnych pieniędzy na inną walutę bądź zamiana brudnych pieniędzy na wartości majątkowe, którymi można łatwo dysponować, czyli takie jak papiery wartościowe na okaziciela czy kamienie szlachetne. Ponadto w ramach pierwszego etapu następuje przekazywanie pieniędzy do innych państw, otwieranie kont w bankach i towarzystwach finansowych, spekulacje giełdowe oraz inwestycje.
Dla zrealizowania powyższych celów wykorzystuje się osoby prawne lub pozostające poza podejrzeniem osoby fizyczne, jak: adwokaci czy powiernicy. Drugi etap określany jest mianem prania brudnych pieniędzy drugiego stopnia. Obejmuje ono średnio- i długoterminowe operacje, za pomocą których oczyszczone uprzednio wartości są przedmiotem kolejnych operacji, po których nie jest możliwe ustalenie ich związku z konkretnym przestępstwem. Zwieńczeniem drugiej fazy jest zadeklarowanie władzom podatkowym uprzednio brudnych pieniędzy jako normalnego dochodu. Uważa się te podatki za rodzaj kosztów związanych z pomyślnym zakończeniem procesu oczyszczania pieniędzy.
Istotnym ułatwieniem procederu prania brudnych pieniędzy są niedoskonałości i luki prawa bankowego i karnego, niedopełnianie obowiązków przez pracowników bankowych, brak nadzoru, niedostatki kontroli i biurokracja oraz niedoskonały lub przestarzały system porozumiewania się pomiędzy bankami. Pozostaje też faktem, że w niektórych oazach podatkowych w sposób świadomy utrzymuje się przepisy, które są korzystne dla posiadaczy brudnych pieniędzy.
Istnieje specyfika oaz podatkowych, w których dokonuje się prania brudnych pieniędzy. Brak jest w tych krajach przepisów, które ograniczałyby aktywność banków na tym polu lub ją uniemożliwiały. W żadnej z oaz podatkowych nie spotykamy tego typu unormowań przeciwdziałających praniu brudnych pieniędzy, jak: wytyczne dla angielskich banków i towarzystw budowlanych z grudnia 1990 r., zaleceń wydanych wiosną 1991 r. przez Stowarzyszenie Banków Francuskich czy wytycznych w sprawie zapobiegania i zwalczania prania brudnych pieniędzy, opublikowanych w Szwajcarii 18 grudnia 1991 r. Drugą charakterystyczną cechą tych oaz jest ich lokalizacja w pobliżu źródeł pochodzenia nielegalnych pieniędzy, jak ma to miejsce w przypadku Panamy i Kolumbii. Przypadki prania brudnych pieniędzy przez polskich obywateli i polskie firmy – za pośrednictwem oaz podatkowych – stały się rzeczywistością.